ik voel mezelf al de hele week niet lekker in mijn vel zitten, een beetje depri en het lijkt wel alsof ik nu om de een of andere rare reden weer meer bezig ben met mijn verleden (zie my life in een nutshell ) heden en toekomst, vorige week mailde ik ( trots ) nog het artikel uit E'ven Geduld, naar mijn broer in Duitsland, ik kreeg hier van mijn broer geen enkele reactie op... sterker nog hij heeft de mail volgens mijn vader niet eens opengemaakt of beken..
( dat is nu een week geleden ) en verder alle mensen waarmee ik nog contact heb ( alleen mijn vader die mij nodig heeft omdat mijn broer te ver weg woont.. )(... internet contact, mijn manager of hulpverleners en instanties tel ik niet mee... ) .. wat ik probeer te zeggen is dat het soms wel eens opbreek om alleen te zijn... maar dat heb ik weer te danken aan mijn STPS, ik leg moeilijk contacten, en als ik ze dan heb kan ik ze niet onderhouden omdat ik een "vreemd persoontje ben"
de afgelopen week heb ik ook slecht gepoetst en schoongemaakt in mijn huis.. ik heb nergens geen zin in.. ik moet werken schilderen, aan mijn serie voor FEMEN, ik moet er woensdag minstens 7 af hebben, en ik heb er nu pas 2 half klaar.. :-(
het stomme is dan wel weer dat ik tijdens het televisie kijken vanavond wel tijd en inspiratie vond om deze droedel te maken met Oost Indische inkt...
vandaag was ik bij mijn vader ( zoals elke vrijdag ) om hem te helpen met wat dingen thuis we hadden het over de dood van mijn moeder, hij mist haar nog steeds heel erg, en ik weet hoe dat aanvoelt.. na 10 jaar zeggen de mensen om je heen dat dat bij het verleden hoort, en dat je die dingen moet laten rusten, vergeten en verder leven.. een mooi ideaal, maar helaas werkt het in de praktijk anders als je mensen verliest die je dierbaar zijn ( ik bedoel dus geen opa's oma's of ouders of andere mensen die stierven van ouderdom..) ik bedoel mensen waar je van hield die stierven in de bloei van hun leven, door ziekte, zelfmoord, ongelukken, moord, geweld of overdosis aan hun einde gekomen zijn... dingen en beelden die in hoofd blijven spoken...
ik had het ook over de ouderen zorg van tegenwoordig, en de pensioenen en uitkeringen, dat er steeds meer weg-bezuinigd word.. mijn vader word nu op zijn 80 jarige leeftijd ook van alle kanten gepakt.. door bezuinigingen, maar toen ik zei dat het er voor hem beter uit zag dan mijn toekomst snapte hij het niet....
mijn vader heeft mij nog om hem te helpen, of om er voor hem te zijn, maar als ik straks oud ben, dan is er niemand.. oudere zorg, oudere uitkeringen wao.. dat bestaat over 20 jaar als ik het nodig heb waarschijnlijk niet meer, en ik kan dan op niemand en niets terug vallen.. geen kinderen, geen vrouw, geen familie... als ik later sterf dan zouden het mijn buren moeten zijn die opmerken dat ik al weken de deur niet meer uit geweest ben of omdat ze lijkenlucht ruiken... ik heb ook niemand aan wie ik dingen na moet laten.. mijn kunst, dat zou naar mijn dood naar Donald mijn manager moeten gaan.. maar dat hebben we nog steeds niet op papier gezet...
met deze gedachte en vooruitzichten loop ik al langer rond, en geloof me ik heb echt geen zin om op deze manier oud te worden.. mijn benen weken gelukkig meestal redelijk, hoewel er ook weken zijn dat ik bijna niet kan lopen, ik heb een kapotte knie, een beknelde zenuw waar niets aan te doen is, en door een vitamine gebrek die ik had doordat ik een paar jaar dakloos was zijn er ook enkele zenuwen beschadigd wat soms kan zorgen dat ik bijna geen meter kan lopen, en mijn voeten , daar zijn de zenuwen gewoon kapot, die branden altijd, en voelen aan alsof ik met blote voeten over het ijs gelopen heb... ( dit word allemaal nooit meer beter )
soms ziet het er gewoon allemaal uitzichtloos uit, en dan in zo'n periode waarin ik nu even zit zo'n dipje, dan is er niemand die je even komt helpen of aansturen om wel de afwas te doen, of een keer onder de douche springen of je kleren te wassen.. die peptalk moet ik mezelf geven.. en soms lukt dat gewoon even niet...
de laatste tijd ben ik ook weer allemaal aan het sukkelen met het uwv, wzi, arbo, ggz.. noem ze maar allemaal op , want voor de buitenwereld lijkt alles zo goed met mij te gaan "nix aan de hand"..
en dat is ook mijn eigen fucking schuld dat ik probeer zolang mijn vader nog leeft "normaal" te leven...
als die komt te overlijden, dan mag het van mij met mijn leven ook snel afgelopen zijn, omdat ik geen zin heb om op deze manier alleen en eenzaam oud te worden..
zuipen.. voor de goeie orde houd ik dat nu redelijk in bedwang, ik drink niet vaker als een ander ( 1 of 2 keer per week ) maar als mijn vader er niet meer is voor wie zou ik mij dan nog inhouden ? ...
dit is misschien allemaal een zwaar depressief verhaal, dat niets met mijn kunst te maken heeft...
( de brieven van Vincent van Gogh hadden ook niets met zijn kunst te maken )
maar ik moet het gewoon even allemaal van me afschrijven, zoals nu.
en misschien dat morgen alles weer beter gaat, meestal duurt zoiets bij mij maar een week dat ik me zo ellendig, eenzaam en onbegrepen voel ... en de week is weer bijna voorbij....
If you've enjoyed this message or Art Work on my Daily Art Blog, share this Blogger www.dwaalhaas.NL & www.dwaalhaas.COM and www.dwaalhaas.TK Thank you for sharing ..
No comments:
Post a Comment