De Waal©65 ( Dwaalhaas ) expositie wandelroute 1999 in de binnenstad van eindhoven.
Door : Willem Adelaar
Truus. Zo heet zijn knorrig en klagelijk huisdier, een hangbuik zwijntje,
zelf heet hij Hans de Waal, een talentvol kunstenaar uit Eindhoven.
De volgorde waarin ik de namen plaats kan de indruk wekken, dat ik geen eerbied toon voor de geintervieuwde persoon.
(Het tegendeel is waar).Zijn levensverhaal wekt niet bepaald de lachlust op.
Een lach verschijnt dan ook zelden op de lippen van Hans, een bezeten kunstenaar.
Zijn schilderijen lachen namens hem het leven toe.
De schilderijen van DE WAALã 65 laten de kijker niet koud, ze laten de toeschouwer niet met rust.
De Waal©65 ( Dwaalhaas ) is als het ware een paintaholic.Eén week niet geschilderd is een week niet geleefd.
De maand mei exposeerde De Waal©65 ( Dwaalhaas ) zijn werken in de binnenstad van Eindhoven.
Heel de binnenstad werd omgetoverd tot expo ruimte.
particuliere en commerciele instellingen stellen hun etalages c.q. interieur ter beschikking.
Een tentoonstelling als deze is uniek in zijn soort. Want droomt niet iedere kunstenaar ervan, dat een groot publiek van zijn werk kan genieten? Is het geen gruwel voor hem als zijn werken verpieteren in lege musea, lege galerieen, of erger nog, in de kelder van de B.K.R. en andere zogenaamde kunstminnende instanties.
De Waal©65 ( Dwaalhaas ), een doodgewone Eindhovense jongen, die toevallig met een groot talent begiftigd is.Hoogstpersoonlijk wil hij afrekenen met het feit dat Eindhoven nog langer een saaie stad wordt genoemd.Saaiheid demotiveert de kunstenaar.
Waarom heb jij je naam aan Eindhoven verbonden?
Je noemt je Eindhovens stadskunstenaar.
Je moet het zien als een soort tegenoffensief.
Men laat hier te laagdunkend uit over het zuiden. Vol bewondering kijkt men naar alles wat er boven de rivieren wordt gepresteerd. Wat niet randstedelijk is, is minderwaardig.
Ik wil laten zien, dat hier in het zuiden wel degelijk iets gebeurt.
De Waal©65 ( Dwaalhaas ) werd in 1965 geboren.Van jongsaf aan, zolang hij het zich kan herinneren, tekent en schildert hij al. Het teken- en schilderpapier wordt zelfs zijn toevluchtsoord als hij op school stelselmatig gepest wordt vanwege zijn rode haar.
Hij kwam in een isolement terecht en pen, en penceel bleken zijn enige kameraden. Het pesten heeft ook zijn invloed op de leerresultaten.
Hij is psychisch en geestelijk te geblokkeerd om de dingen goed in zich op te nemen en te begrijpen. Mensen die de waarheid zeggen, zijn minder populair dan al die behaagzieken, die, omwille van het behoud van hun positie, de waarheid verzwijgen en de superieuren prijzen.
Hij blijkt zich door zijn opstelling een impopulariteit te verwerven en de pesterijtjes, die na het schoolverlaten even tot het verleden leken te behoren, nemen weer zijn aanvang. .Na een paar jaar W.A.O. probeert het G.A.B. voor hem weer een plaats op de arbeidsmarkt in te ruimen.
Een bedrijf met de naam MAATWERK wordt ingehuurd om voor hem een baan te zoeken die perfect bij hem past. Gezien zijn artistieke kwaliteiten lijkt het werk bij een reclamebureau het meest geschikt. Het uiteindelijke advies dat het bureau MAATWERK aan het G.A.B. uitbrengt luidt echter: Hans moet in de gelegenheid worden gesteld om zich volledig aan zijn kunst te kunnen wijden ofwel
VRIJ KUNSTENAAR.Zulk een indruk maakt het werk van Dwaalhaas op een Maatwerkambtenaar dat laatstgenoemde bij het zien van DE WAAL'S teken - en schilderwerk meteen al haar objectiviteit laat varen. Maar voor hij zich helemaal kan wijden aan zijn roeping als beeldend kunstenaar, moet hij eerst, emotioneel door een diep dal. Want niet alleen op maatschappelijk gebied (school, werk, carriere) zit het hem tegen. Soort zoekt soort zo luidt een Nederlands gezegde. Mensen van gelijke gesteldheid trekken elkaar aan, ze zoeken onwillekeurig elkaars gezelschap. De vriendinnen, die ik in mijn leven heb gehad, hebben allemaal iets ergs meegemaakt. Allemaal traumatische ervaringen achter de rug. Slachtoffers van incest, verkrachting en mishandeling, zegt hij.In 1990 ontmoet hij Angela. Een vrouw, die aan anorexia nervosa blijkt te lijden. Met haar had ik een perfecte verstandhouding. We voelden en vulden elkaar volledig aan. Spiritueel en emotioneel. Schijnbaar was het volmaakt, blijkbaar staat het leven, het noodlot, ideale verhoudingen niet toe. Het verhaal over haar zorgvuldig voorbereide,voorgenomen afscheid van het leven, beweegt hem nog steeds. Ik geloof niet in toeval, zegt hij. Dingen zijn bepaald, vervolgt hij als hij zijn verhaal vertelt. We hadden een jaar verkering en logeerden bij haar ouders. Op de avond van haar overlijden gaf ze me een knuffeldiertje en we gingen slapen. Normaal zette ze de wekker voor mij op 6 uur. Deze avond zette ze echter de wekker niet. Ik voelde hoe ze, die nacht, heel teder heel mijn gezicht betastte. De volgende morgen, precies om 6 uur, het moment dat de wekker af zou moeten lopen, hoorde ik haar de laatste adem uitblazen. Ze is in mijn armen gestorven. Ik heb geprobeerd haar te reanimeren, maar het mocht niet baten. Haar broer en hoogzwangere schoonzus verbleven op het moment van haar overlijden in Turkije. Ze zijn wel gebeld, maar hen is pas bij aankomst in Nederland verteld wat er gaande was, zo zou het ongeboren kindje de minste schade ondervinden.Angela woog 32 kilo toen ze stierf. Vanaf dat moment wordt Angela zijn engel.Ze is nog altijd bij me. Het is vreemd. Na haar dood, heb ik pas over haar gedroomd, toen ik een nieuwe vriendin had. Ze is niet dood voor mij. Ze is pas dood als ik haar vergeten ben,
Na haar dood stelde ik me een doel: Onsterfelijkheid verwerven. Meer dan een herinnering moet blijven. Angela leeft in mijn werk. Dankzij haar heb ik mijn eigen schilderstijl ontwikkeld. Die nieuwe eigen stijl, dat is haar geschenk. Het overlijden van zijn grote liefde bezorgt Hans een grote shock. Ik viel in een zwart gat. Ik raakte helemaal het spoor kwijt, ging zwaar aan de drank, werd dakloos en was helemaal alleen met mijn eigen verdriet, want aan niemand kon ik meer mijn verhaal kwijt. Ik werd een last voor iedereen en tenslotte ook voor mezelf.In 1993 komt er een keerpunt in zijn leven. Hij krijgt woonruimte annex atelier aangeboden. Een ruimte, die meer atelier dan woninig was. Werken was voor hem belangrijker dan wonen. Er was geen keuken en geen douche. Het enige meubelstuk dat er stond was een klein bankje. Alleen in mijn schilderijen kon ik nog leven, zo lijkt als variatie op een dichtregel van Slauerhof zijn levensmotto te luiden.Op de destructieve periode volgt een periode van explosieve creativiteit. In het begin moet hij zich nog behelpen met de meest primitieve materialen (hout en verfresten die hij van familie en vrienden krijgt toegestopt).Op mijn vraag , door welke schilders hij zich heeft laten beinvloeden zegt hij: Ik heb me nooit met kunststromingen bezig gehouden. Ik ben altijd mijn eigen weg gegaan, nee, invloed heb ik nooit ondergaan. Ik schilderde wat ik zag, wat ik voelde. Die beelden in mijn hoofd moesten de beelden op het doek worden. Ik voel er niets voor om iets van anderen af te kijken.??
Mij valt op dat de gestalten, die hij schildert geen gezicht hebben.
Als ik vraag naar de reden, antwoordt hij: De gestalten hebben zoveel uitstraling, dat ze geen gezicht nodig hebben. Het gezicht drukt teveel de stempel op de gestalte. Ik schilder meestal in basiskleuren, die ik met elkaar laat communiceren, of met elkaar laat botsen en die met elkaar in samenspel zijn.Hij geeft ook een definitie van zijn stijl. Kleur is er het staande element, het statische en de zwarte lijnen zijn het dynamische, het fantasie-prikkelende.De Waal©65 ( Dwaalhaas ) - je kunt het rustig stellen- is een natuurtalent. Hij heeft zich al experimenterend met materialen en vormen het schildereeigen gemaakt en, uiteindelijk, ook een eigen stijl. Zijn schilderijen dragen allen zijn signatuur. Niet alleen aan de handtekening kun je de maker herkennen, Ook heel het schilderij, dat is zijn handschrift. Wanneer heb jij je eigen stijl gevonden?
Hoe zag je sleutelwerk eruit? Welk werk is de sleutel geweest tot dat als Hans de Waal bekend staande oevre? (Het kost me moeite de vraag te formuleren, zoals het Hans moeite kost het antwoord te vinden. We groeien samen in de woorden om het bijna onzegbare zegbaar te maken. Welk woord is begrijpelijk, welk woord voldoet optimaal?In het begin blijft hij me het antwoord schuldig. Het werk lijkt naar zijn vorm toe te groeien, te evolueren. Het heeft er allemaal de schijn van dat het een volkomen natuurlijk proces is geweest. Na lang wroeten in herinnering komt tenslotte dat ene beeld, waaruit de andere beelden voort zouden vloeien, naar boven.Het is, zoals zoveel kunstwerken, een symbolisch werk. Op tempex bevestigt hij een ei, dat hij pootjes van ijzerdraad geeft. De eierschaal schildert hij zwart, maar het binnenwerk van het geopend ei krijgt van hem een fel oranje kleur. Het schilder-ei zou van hem de titel wedergeboorte Het oranje-binnenwerk blijkt de overheersende kleur van de gestalten. Ik ging werken als een idioot, vertelt hij,met de scheppingsvreuge kwam de levensvreugde terug.Hij besloot een leven te gaan leiden geheel ten dienste van de kunst, in dienst van zijn muze Angela.
Inmiddels heeft hij al minstens 1000 schilderijen op zijn naam staan.
Willem Aadelaar
No comments:
Post a Comment