Stan Laurel & Olivier Hardy

Laurel en Hardy, of Stan en Ollie zoals ze ook wel worden genoemd, waren een Brits-Amerikaans komisch duo uit de eerste helft van de twintigste eeuw. ( In het Nederlands hebben ze de bijnaam de Dikke en de Dunne) ... 

Laurel en Hardy vormden een van de populairste komische duo's uit de filmgeschiedenis. Beiden hadden al een solocarrière achter de rug voordat zij in 1927 voor het eerst echt gingen samenwerken. Pas als duo werden zij werkelijk beroemd. Samen maakten zij tussen 1927 en 1951 106 korte en lange films.

Stan Laurel stierf op 23 februari 1965; Oliver Hardy op 7 augustus 1957. Bron Wikipedia

Geschiedenis

De eerste film waarin Stan Laurel en Oliver Hardy samen te zien waren, was in The Lucky Dog uit 1921. De twee waren in deze film echter nog geen duo en speelden afzonderlijke rollen. Enkele jaren later traden ze wel als duo op in de Hal Roach-film45 Minutes from Hollywood (1926). Hun eerste officiële optreden als duo was de filmPutting Pants on Philip. Hun eerste optreden als de bekende “Stan en Ollie” vond plaats in The Second Hundred Years (Juni 1927), geregisseerd door Fred Guiol. Deze film was dermate succesvol dat de twee van de producers het advies kregen verder te gaan als duo.

In de 10 jaar erna maakten de twee een groot aantal korte films en lange speelfilms voor Hal Roach. In eerste instantie waren dit stomme films (zonder geluid en alleen begeleid door pianomuziek), maar later gingen zij over op de gesproken film. Dit deden ze aanvankelijk met tegenzin, daar de overstap naar geluidsfilms al voor veel van hun collega-acteurs en komieken een ondergang van hun carrière had betekend. Hun eerste geluidsfilm was Unaccustomed As We Are uit 1929. De verandering naar geluid bleek Laurel en Hardy geen enkele moeite te kosten. Ze werden er alleen maar populairder door. Laurels Britse accent vormde een sterk contrast met Hardy’s Amerikaanse accent. Bovendien konden de twee door de overstap naar geluid ook hun zangkunsten toevoegen aan de films.

Vrijwel elke film werd een groot succes. In de jaren 30 waren ze op het toppunt van hun roem. Hun korte film The Music Box werd in 1932 bekroond met een Oscar voor beste korte comedy. Roach huurde geregeld bekende schrijvers en regisseurs in voor de films van het duo, waaronder H.M. Walker, Leo McCarey, James Parrott, James W. Horne, maar Stan Laurel schreef toch het overgrote merendeel van de scripts. Tevens drong hij vaak aan op improvisatie.

De films gemaakt door Hal Roach werden aanvankelijk uitgebracht door Pathé, en sinds 1929 door Metro-Goldwyn-Mayer. Het laatste korte filmpje van de twee werd gemaakt in 1935: Thicker than Water. Lange films werden nog wel gemaakt, waaronder Bonnie Scotland(1935), The Bohemian Girl (1936), Our Relations (1936), Way Out West (1937) , Swiss Miss (1938) en Block-Heads (1938).

Rond 1936 kreeg met name Laurel echter onenigheid met Roach, die vond dat de speelfilms meerdere gezongen nummers moesten bevatten, evenals een subplot naast de primaire verhaallijn. Laurel vond juist dat dit alleen maar af zou leiden van de humor van hem en Hardy. De spanningen liepen dermate hoog op dat Roach dreigde Laurel te ontslaan en Hardy met iemand anders een duo te laten vormen. Laurel reageerde hierop door een contract te regelen bij Roachs oude rivaal Mack Sennett.^[3] Samen zouden ze een reeks films maken voor een nieuw filmbedrijf: Sennet Pictures Corporation. Zover kwam het echter niet daar in 1939 Laurel en Roach hun onenigheid bijlegden, waardoor Laurel een duo kon blijven met Hardy. Het duo maakte nog twee films voor RoachA Chump at Oxford(1940) en Saps at Sea (1940). Deze werden beide uitgebracht door United Artists.

Na deze film braken Laurel en Hardy met Roach en tekenden contracten met enkele grote studio’s zoals 20th Century Fox en Metro-Goldwyn-Mayer. Ze hoopten zo meer artistieke vrijheid te krijgen voor toekomstige projecten. Dit plan liep echter niet als verwacht; de twee werden enkel aangenomen als acteurs, niet als scriptschrijvers of producers. Bovendien mochten ze alleen in de kleinere, goedkopere producties meespelen. Pas toen deze nieuwe films toch populair bleken, kregen de twee meer zeggenschap. Tot 1944 maakten Laurel en Hardy acht nieuwe films die, hoewel ze doorgaans niet tot het beste werk van het duo worden gerekend, toch erg succesvol waren.

Laurel en Hardy in de film "Utopia" (1951)

Na de Tweede Wereldoorlog besloten Laurel en Hardy in Europa te gaan optreden met theatershows. In 1950 maakten ze samen nog een film: Atoll K, ook uitgebracht alsUtopia. Dit was een Italiaans-Franse productie. De film bracht veel problemen met zich mee, zoals taalbarrières, en het feit dat zowel Laurel als Hardy te maken kregen met een verslechterde gezondheid.^[4] De film was een flop en betekende definitief het einde van de filmcarrière van het duo.

Na Atoll K gingen Laurel en Hardy een tijdje uit elkaar om te herstellen. Daarna gingen ze door met hun Europese theatershows. Op 1 december 1954 traden de twee voor het eerst op de Amerikaanse televisie op in het programma This Is Your Life.

In 1955 traden Laurel en Hardy voor het laatst in het openbaar op als duo in het Britste programma Grand Order of Water Rats. Twee jaar later stierf Oliver Hardy aan de gevolgen van hartproblemen en meerdere beroertes, waarna Laurel besloot te stoppen met acteren. 

Achtergrond

Laurel en Hardy waren meesters in het zogeheten slapstick-genre. In veel films raakten ze op een humoristische manier slaags met elkaar, of overkwam hen op een andere grappige manier iets “pijnlijks”. Ook was hun humor in een film vaak gecentreerd rondom een specifiek voorwerp of onderwerp.

De twee spelen in de meeste films fictieve versies van zichzelf; twee domme, onhandige, maar desondanks altijd optimistische mannen. De gezette, bazige en wel bijzonder van eigen kunnen overtuigde Oliver Hardy en de magere, verlegen en naïeve Stan Laurel. Beiden waren even onhandig. Zelfs de meest eenvoudige situaties konden zij in een handomdraai in het honderd laten lopen. Beide dragen altijd een bolhoed. Hun gezichten werden vaak zo gefilmd dat er geen schaduwen op vielen, zodat de twee een meer clownachtig uiterlijk kregen.

Achter de schermen was de rolverdeling andersom: Laurel had de meeste creatieve invloed en kwam met de meeste ideeën voor films, terwijl Hardy het rustiger aan deed.

If you've enjoyed this message or Art Work on my Daily Art Blog, share this Blogger www.dwaalhaas.nl & www.dwaalhaas.com and spread the message. Thank you for sharing ..